Сэтгэцийн эмнэлэгт амьдрахад надад хүндрэлтэй асуудал бараг гараагүй. Би тэнд очсон даруйдаа өөрийн насны нэгэн өвчтөнтэй найзууд болсон бөгөөд тэр үргэлж бие хамгаалагч шиг л миний хажууд явдаг байсан. 

Эхэндээ бүгд надаас зугтдаг байсан ч удалгүй тэд миний камерт дасаж эхэлсэн. 

Зарим үед өөрийгөө эрүүл эсэхдээ ч эргэлзэхэд хүрч байлаа. Тэднээс ялгаатай нь надад гэрэл зургийн аппарат байсан бөгөөд энэ надад өөр гэдгээ санах хөшүүрэг болж өгсөн юм. 

Миний хувьд баримтат зураг гэдэг бол тухайн бодит байдлыг ямар нэг хөндлөнгийн оролцоогүйгээр гэрэл зурагт буулгах юм. 

Өвчтөнүүдтэй хамт нэг тасагт хамт унтана гэдэг үнэхээр аймшигтай байсан. Ялангуяа сэрүүн байх бүүр ч муухай. 

Өглөө намайг сэрэхэд нэг өвчтөн шүүрээр хана угаачихсан зогсож байсныг би одоо ч мартдаггүй. 

Энэхүү гэрэл зургууд нь хэн нэгнийг гутаан доромжлох ямар нэг зорилго агуулаагүй бөгөөд сэтгэцийн өвчтэй хүмүүс ямар нөхцөлд, хэрхэн аж төрж буйг бодитоор харуулахыг зорьсон ажиглалтын төсөл юм. 

Энд өвчтөнүүдийн тухай ямар ч мэдээлэл дурдахгүй. Гэрэл зурагчин гэдэг дарсан зургийнхаа миллиметр бүрд хариуцлага хүлээх ёстой. Харин эдгээр өвчтөнүүдийн талаас илүү хувь нь одоо энэ хорвоог орхисон гэдгийг хэлэх нь зүйтэй болов уу.